Gepost op

Stormachtige verjaardag

Vorige week verscheen er geen blog en ook geen nieuwsbrief want traditiegetrouw was ik op 18 januari jarig. En nou kan je daar van alles van vinden, want hoeveel tijd kost het nou helemaal om een blogpost te schrijven, maar ik was er nogal druk mee dit jaar. Niet in de minste plaats omdat er storm van formaat over ons landje raasde. De bomen in de wijk gingen met bosjes tegelijk om en de beide schuttingen in onze achtertuin deden verwoede pogingen om fijn met de wind mee te waaien. Gelukkig was de Man ook thuis en hebben we samen tussen de koffie en de taart door onze erfafscheiding met scheerlijnen en boomstammen vast gezet.

Op vrijdagavond kwamen mijn familie en schoonfamilie op bezoek. Ik vind het dan heel leuk om voor het hele spul (12 in totaal) lekker te koken. Op het menu stond bietensoep met appel, groentetaart, kip-champignon-pastei en kwarktaart met frambozensaus voor toe. En ook al was ik best op tijd begonnen (donderdag al!), in de aanloop naar de avond, vlak voordat de gasten kwamen, was er hét moment waarop ik dacht: waarom wilde ik dit ook al weer? Want opeens bleek de keuken te klein, was het deeg voor de pastei veranderd in een klomp steen, moest de tafel nog gedekt worden, wilden de pitjes niet uit de frambozensaus gezeefd worden en vond de soep dat het best ok was om heeeeeel langzaam op te warmen in plaats van snel. Gelukkig was de Man toen thuis en kwamen we al relativerend tot de conclusie dat het allemaal wel mee viel. Iedereen vond ’t lekker en het was een erg gezellige avond 🙂

Daarbij heb ik echt een top cadeau gehad: een Polaroid OneStep 2! Een nieuwe analoge fotocamera in een ouderwets jasje, waarbij de foto na het nemen uit de camera gespuugd wordt. Vervolgens moet je een klein kwartiertje wachten terwijl het beeld langzaam op de foto verschijnt. Heel magisch 🙂 Het is met recht wel bijzonder te noemen dat er nu nieuwe Polaroid-camera’s en films gemaakt worden. In 2008 stopte Polaroid met de productie van de bekende direct-klaar foto’s, maar een paar slimme mensen kochten de laatste fabriek in Enschede. Daar gingen ze, onder de naam The impossible project, aan de slag met het ontrafelen van de chemische formule die deze manier van fotograferen mogelijk maakt. En driewerf hoera want het is ze gelukt! De fabriek in Enschede draait weer op volle toeren en ook de naam Polaroid mag weer gevoerd worden. De films zijn nog prijzig, maar daardoor denk je wel (ik tenminste) goed na voordat je een foto maakt. Vind je het leuk om meer te weten te komen over Polaroid, kijk dan de film Instant dreams: een audiovisuele trip op zoek naar het geheim van Polaroid-fotografie.

Morgenavond komen er gezellig vriendjes en vriendinnetjes op bezoek, om mijn verjaardag nog een beetje te vieren. Gaan jullie wat leuks doen dit weekend?

Gepost op

Heel hyggelig

Zo. De vakantie zit erop, net als de eerste werkweek van 2018. De kerstspullen zijn weer opgeborgen, op die ene vaas met verlichte witte takken na. Die staat nog gezellig in de keuken te shinen. De dagen mogen dan misschien weer langer worden, tis nog steeds donker als ik thuis kom. ’s Avonds gaat er regelmatig weer een hele bubs waxinelichtjes aan, in het weekend brand de open haard er lustig op los en mijn gele fleece-dekentje ligt standaard op de bank.

De Denen hebben een woord voor veel kaarsen en met warme thee en boek op de bank: hygge. En ze hebben er niet alleen het woord voor, dat zowel als zelfstandig naamwoord en als werkwoord wordt gebruikt; hygge is een belangrijk deel van de Deense identiteit en daarmee hun manier vann leven. Vergelijk het met ons Nederlandse ‘gezelligheid’, volgens velen niet te vertalen naar een andere taal, ‘gemutlichkeit’ en ‘cozy’ komen in de buurt maar zijn het net niet, maar het is wel typisch Nederlands. Hygge heeft wel wat weg van onze gezelligheid, maar het gaat verder. Je kan namelijk ook alleen in het bos, zonder je telefoon in de buurt te hebben, heel hyggelig zijn.

Bovenstaande woorden vormen de kern van hygge. Het is makkelijk om hier van alles bij te verzinnen. Wat denk je van een kop warme chocolademelk of glögg (warme wijn met specerijen) bij de open haard. Of van een avondje bordspelletjes doen met vrienden. De hele middag een pan op fornuis hebben staan, zodat je ’s avonds kunt genieten van een stoofpot met groenten uit eigen tuin. Op kantoor fijn koffie drinken met collega’s en dan na je werk met je lief knus op de bank een goeie (of juist slechte) film kijken. En waar ik zelf ook erg fan van ben: een grote sjaal om je warm te houden en je in te verstoppen. Veel van die dingen doe je misschien al. Ik denk dat deel van de hyggeligheid is dat je het met aandacht doet en dat je bewust in het moment aanwezig bent. Maar dan zonder dat het zweverig is.

In alles wat ik er over lees komen een paar elementen terug; lekker eten en drinken, comfi kleding, een aaibaar interieur met sfeerlicht en kaarsen, aardig zijn voor jezelf, de warmte van vrienden en familie en de liefde voor natuur binnen en buitenshuis. Ik snap wel waarom Denen zulke gelukkige mensen zijn, ondanks het feit dat het daar in de winter extra donker en koud is. Alleen van het lezen van het boek Hygge-de Deense kunst van het leven van Meik Wiking word ik al een blijer mens (alles wel heeeeel hyggelig in het boek). Er staan ook een paar fijne recepten in, al vind ik De keukentafel van het Noorden (van Yvon Jaspers, je verwacht het niet) beter als het over de Scandinavische keuken gaat. Vol met lekkers voor bijvoorbeeld  bij de koffie, zoals kaneelbroodjes en peperkoekjes. Maar dat terzijde.

Ik denk dat ik heel hyggelig maar eens lekker naar buiten ga om een wandeling te maken. Misschien laat ik zelfs mijn telefoon wel thuis zodat ik mijn aandacht extra goed bij de vogeltjes kan houden.

Gepost op

Gelukkig 2018!

Gelukkig 2018 allemaal! En maak er wat moois van 🙂
Deze week had ik nog lekker vakantie, tijd die ik besteed heb aan het afronden van 2017. Uren heb ik zitten tellen voor de balans en de rommel die ik de laatste weken (maanden) had gemaakt op mijn werkkamer is eindelijk weggewerkt en opgeruimd. Helemaal netjes en klaar om dit jaar te gaan knallen met Studio Kvinna.

Tijdens het meditatieve stofzuigen en poetsen van bovengenoemde werkkamer kon ik het niet laten om even op het afgelopen jaar terug te blikken, want het was een intens jaar. Centraal stond toch wel onze bruiloft, op 2 september. De maanden ervoor waren voornamelijk gericht op deze ontzettend bijzondere dag. Maanden waarin manlief en ik samen toe werkten naar dit evenement en waarin we nog dichter naar elkaar groeiden. En de maanden na 2 september stonden eigenlijk nog steeds in het teken van de bruiloft, met onze huwelijksreis naar Corsica, de foto’s die van alle kanten binnen druppelden, het ‘officiële’ boek van de fotograaf en de hartjes-vlaggetjes die onze slaapkamer tot vlak voor kerst sierden. De tijd die deze festiviteiten kostten kon ik natuurlijk, want zo gaat dat met tijd, maar één keer besteden. Met als gevolg dat de moestuin nog steeds gevuld is met doorgeschoten koolrabi en uit de kluiten gewassen snijbiet. Dit jaar ga ik voor een makkelijke moestuin, zodat ik naast mijn werk bij Concordia en voor Studio Kvinna ook nog tijd over hou om gezellig met vriendinnetjes thee te drinken en taartjes te eten. Want daarin heb ik volgens mij wel wat goed te maken.

Met Studio Kvinna wil ik (proberen) het wat professioneler aan (te) pakken. Ik heb een nieuwe bedrijfsagenda die ik nu echt ga gebruiken (heus) en ik ben bezig met een jaarplanning. Voor sommigen van jullie zal dit heel logisch klinken, maar voor mij duurt het soms (vaak) even voordat ik tot zulke inzichten kom. Daarnaast zou ik graag een cursus, of seminar, dat klinkt deftiger, volgen over het hebben van een webshop en hoe je hier nou echt een succes van kan maken. Goede voornemens enzo… 🙂

Maar vooral wil ik doorgaan met wat ik het liefste doe, namelijk lekker tekenen, mooie dingen creëren en mensen blij maken. En als dat laatste lukt, dan komt de rest vanzelf wel.

Om ruimte te maken voor al deze nieuwe dingen is er een kleine sale in webshop 😀 Kom je kijken?

 

Gepost op

10, 9, 8, 7, 6…

…5, 4, 3, 2, 1, 0! Het aftellen naar 2018 is nu echt begonnen! De Top2000 is in volle gang (fijn Let’s dance van Bowie op de achtergrond) en hoewel het morgen al Oudjaarsdag is, vind ik het nog behoorlijk rustig in de wijk. Van vorige jaren herinner ik me dat er sinds het moment dat er vuurwerk verkocht mag worden, er al lustig op los geknald wordt. Maar nu ligt onze Saartje Poezenstaartje lekker te chillen op de verwarming, zonder dat ze constant genoodzaakt is om onder het bed te kruipen.

Vroeger al, toen vuurwerk onze westerse wereld nog niet bereikt had, werd het nieuwe jaar ingeluid met klokkengelui, kanons- en geweerschoten. Heel wat mensen bewaarden daarvoor blijkbaar zelfs een kanonnetje op zolder. Maar toen kwam de wapenwet en werd vuurwerk bij ons geïntroduceerd vanuit China. Daar werd ’t al eeuwen gebruikt bij religieuze aangelegenheden om de boze geesten te verdrijven. En daarvoor gebruiken wij het nu symbolisch eigenlijk ook. Om het nieuwe jaar te beginnen met een schone lei, vrij van de geesten en demonen van het afgelopen jaar.

Kniepertjes
Zelf vuurwerk afsteken vind ik te spannend (en een beetje zonde van mijn geld), maar ik stop graag mijn energie in andere tradities die al eeuwen teruggaan. Vanmiddag komt mijn moeder op bezoek en dan gaan we kniepertjes bakken; gezellig samen buiten onder de overkapping met de vuurkorf aan en voorzien van glühwein. Kniepertjes, of nieuwjaarsrolletjes, maak je van een dun beslag in een speciaal daarvoor bedoeld wafelijzer. Na het bakken rol je de wafel (met vuurvaste vingers) om een houten stok en je rolletje is klaar. Het kost een paar uur, maar dan heb je ook wat. En ze zijn zoveel lekkerder dan die uit de winkel! Vooral met slagroom :p

Op Oudjaarsdag moet je eigenlijk de wafeltjes plat eten, want het afgelopen jaar heeft zich al helemaal voor je geopenbaard. De opgerolde koekjes staan symbool voor het nieuwe, nog ‘opgerolde’ jaar. Ben benieuwd wat het voor ons in petto heeft…

Fijne jaarwisseling allemaal!

Gepost op

Fijne kerst enzo

En ineens is het Tweede Kerstdag, terwijl het voelt alsof het vorige week nog Halloween was. De nachten werden de afgelopen weken langer en de dagen korter, maar voor mijn gevoel zaten er ook gewoon minder uren in een dag. De kerstboom staat in de woonkamer te shinen, de kaarten zijn verstuurd, de Harry Potter-films zijn gekeken en zelfs de cadeaus zijn ingepakt, maar toch zijn er dingen die niet aangevinkt op mijn to-do lijstje. Gelukkig zijn dat ook dingen die je prima na de kerst kan doen. Love actually kijken op Derde of Vierde kerstdag, met restjes brunch en gIühwein, zorgt er alleen maar voor dat ’t kerstgevoel wat langer blijft hangen 🙂

Vandaag gaan we naar mijn familie, om lekker te eten met cadeautjes onder de boom. Ik ga het hoofdgerecht maken; varkensribstuk uit de oven met peer en pruimen. Het recept hiervoor komt uit het boek Home Sweet Home Xmas van Yvette van Boven. Ik ben erg fan van haar kookboeken, kijk dan ook hoe mooi het eruit ziet! De recepten zijn doorgaans niet te moeilijk en de beschrijvingen zorgen altijd voor een glimlach op mijn gezicht. Echtgenoot Oof Verschuren doet de fotografie en Yvette maakt er illustraties bij. Haar boeken zijn vertaald en over de hele wereld verkrijgbaar. Fun fact: ze volgde geen koksopleiding maar heeft de kunstacademie gedaan.

Nu dan weer tijd om even sociaal te doen met m’n schoonfamilie. Fijne dag allemaal en eet smakelijk!

Gepost op

Kerstkriebels

Het is bijna kerst, voor mij persoonlijk misschien wel het fijnste feest van het jaar. Fijn met mijn ouders, zussen en zwagers de ene dag, en de andere dag met de schoonfamilie. Zo vaak zien we elkaar niet en als we dan met z’n allen samen zijn vliegt de tijd van de gezelligheid. En in de aanloop naar deze dagen vind ik het heel fijn om lekker naar bijvoorbeeld het tuincentrum te gaan en me onder te dompelen in glimmende ballen, kitscherige kerstverlichting en kaarsen die naar dennenbomen ruiken. Als een kind in de snoepwinkel.

Van deze kerstballen vind je ook super handige magneet / bierfles openers in de webshop. Leuk voor in de boom of voor eronder!

Zodra de Sint het land weer heeft verlaten komen de kisten met kerstspullen uit de garage en alleen al van het kijken ernaar gaat m’n hartje sneller slaan. En wanneer die boom eenmaal binnen staat kan het feest pas echt beginnen. Met een passende Spotify-playlist op standje disco en een warme gloeiwijn wordt die spar een echte kerstboom. Morgen komt ie, dus wordt vervolgd…

Lucia feest
In onder andere Zweden is vandaag, 13 december, de kerstperiode soort van officieel begonnen met het Lucia feest. Volgens de juliaanse kalender was 13 december de kortste dag van de jaar, daarmee de dag van de winterzonnewende en luidt het de terugkeer van het licht in. De naam Lucia komt van het Latijnse woord voor licht ‘lux’ en toevallig is deze datum ook de naamdag van Sint Lucia. Deze martelaarster uit de derde eeuw bracht voedsel naar vroege christenen die zich verstopten in de catacomben. Door op haar hoofd een krans met kaarsen dragen, had ze in het donker licht en kon ze haar beide armen gebruiken om eten te dragen. Deze krans met kaarsjes is nu één van de symbolen geworden voor deze feestdag, die vandaag de dag zowel christelijke elementen als tradities van het voorchristelijke midwinterlicht festival bevat.

Eigenlijk vind ik het wel een mooi idee, om met kerst de terugkeer van het licht te vieren. Door gezellig met familie en vrienden samen te zijn en te genieten van elkaar en lekker te eten en te drinken. Maar niet voordat er kerstkaarten zijn verstuurd! Hoe we bij gekomen zijn om dat te gaan doen, lees je zeer binnenkort hier op mijn blog. En tot die tijd kan je hier vast jouw favorieten uitzoeken (:

Gepost op

Over Sinterklaas, Odin en Slecht Weer Vandaag

Zo vlak voor Pakjesavond kan ik het natuurlijk niet laten om een stukje over Sinterklaas te schrijven. En om maar gelijk met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen; aanstaande 6 december (we schrijven 2017 hier) is het precies 1675 jaar geleden dat de beste man ons is ontvallen. Hoewel het verhaal niet helemaal vertelt of hij toen ook al wit bebaard was. Waarschijnlijk is hij rond 280 na Christus geboren, in Patara dat in Antalya, Turkije ligt. Destijds hoorde het bij het Romeinse Rijk. Aan de kleine Nicolaas werden vanaf z’n geboorte wonderen toegewezen, zo gaat het verhaal dat hij direct na de geboorte rechtop in zijn badje kon staan. Dit wonderkind, zijn ouders waren behoorlijk religieus, werd uiteindelijk bisschop van Myra. In de 13e eeuw werd zijn naamdag vastgesteld op 6 december en vanaf dat moment verspreidde de Nicolaasverering zich door Europa. Hij was schutspatroon van de zeevaarders en de beschermheilige van kinderen.

Al in de middeleeuwen kwam de heilige op bezoek in de klas, beloonde hier de brave kindertjes en hief zijn vinger naar de luilakken. Bovendien kregen kinderen snoep en koek ter ere van hun beschermer. Op dat moment handelde de Sint nog alleen. Zijn knecht verscheen pas vanaf 1850, nadat onderwijzer Jan Schenkman er een boekje over had geschreven. Hij was overigens ook de eerste die de goedheiligman uit Spanje liet komen, maar das een ander verhaal. Het hulpje had niet meteen een vaste naam; rappadoeli, Nicodemus, Assiepan, Sabbas, Hans Moef, Pikkie en Robbert zijn maar een paar regionale voorbeelden. In 1880 had de Sint al twee knechtjes en na de Tweede Wereldoorlog organiseerden de Canadezen een Sinterklaasfeest met een heleboel pieten en het hek was van de dam.

Meneer Schenkman is in die zin ook verantwoordelijk voor de stoomboot (niet helemaal onlogisch, Sint Nicolaas was natuurlijk wel schutspatroon van de scheepvaart) en voor de outfit van onze kindervriend. De afbeeldingen uit het boekje zorgden ervoor dat de statige oude man met witte baard en haren, rode mijter en mantel de Sint werd die we nu nog kennen.

Odin
Mensen die mijn blog vaker lezen, en dan met name de stukjes over feestdagen, vragen zich misschien af wanneer het over de niet-christelijke geschiedenis van de bisschop gaat. Want ja, ook deze oer-Hollandse traditie heeft een Germaanse tegenhanger. En wel in de vorm van Odin, de oppergod in de Noordse mythologie. Qua uiterlijk zijn er overeenkomsten, statig met een lange baard, staf in de hand en een gouden ring om zijn vinger. De winterwortels en suikerklontjes die je ’s avonds in je schoen stopt voor het paard, hebben wel wat weg van offers voor de goden om ze gunstig te stemmen. En wat denk je van deze: Sinterklaas rijdt ’s nachts op zijn witte paard Ozosnel over de daken terwijl Odin op zijn achtbenige schimmel Sleipnir (Sluipsnel) door de lucht vliegt.

Nog even over dat paard; mijn kinderen groeien op met de naam Ozosnel. Ik weet niet anders dan dat het beestje Amerigo heet. En wat blijkt? Vroeger heette ie Majestuoso (1950-1955), Bianca (1959-1963), Jasper (1986) en zelfs Juan (1987-1989) (geheel in Spaanse stijl). In België heet de schimmel overigens Slecht-Weer-Vandaag. Toen Sinterklaas in 1992 aan Zwarte Piet vroeg hoe het paard heette, had Piet de Sint niet goed verstaan en antwoordde deze met Slecht Weer Vandaag Sinterklaas.

Cadeautjes
Vijf december is het dus pakjesavond, eigenlijk op de avond vóór de speciale dag, net als dat je kerstavond en Koningsnacht viert. En hoe je het ook doet, met een jute zak vol pakjes, met grappige (of ranzige) surprises en gedichten of met een dobbelspel, er zijn sowieso cadeautjes! Waarvoor je weer heel goed terecht kan in mijn webshop 🙂 Deze staat vol met prints, posters, mokken, stickers en schriftjes.

Bronnen: Wikipedia en het boek Wild geraas, van Arnold-Jan Scheer 

Gepost op

Tijd managen

Het is zo ver; Sinterklaas is weer in het land. Ik houd erg van Nederlandse tradities en kan het dan ook niet laten om toch een klein stukje van de intocht op tv te kijken. En hoewel de pepernoten al aan het eind van zomervakantie in de supermarkt liggen probeer ik ze pas te kopen na de intocht. Ook dit jaar weer gelukt. Met speculaas trek ik me daar dan weer niet zo veel van aan, dat mag altijd en bovendien ligt het jaarrond tussen de stroopwafels en de Jan Hagels in de schappen. Is het je trouwens wel eens opgevallen dat er op een speculaasje vaak een dametje, heertje of graantafereeltje staat? Net als op die mooie houten planken je wel eens bij de kringloop ziet (of bij de Dille & Kamille). Het woord speculaas kan afgeleid zijn van het Latijnse woord speculatio, wat weerspiegeling betekent. De afbeeldingen op de kruidige koekjes geven zo een weerspiegeling van de pronkerige weelde die gangbaar was in voornamelijk de 17e eeuw. Weer wat geleerd 🙂
Met Sinterklaas mag ik dan misschien vrij strikt zijn; kerst is een heel ander verhaal. Maar daar heb ik een beroepsmatig excuus voor namelijk de Studio Kvinna kerstcollectie. Daar moet je op tijd mee beginnen, half oktober is eigenlijk al aan de late kant. En terwijl je dan in het najaarszonnetje bezig bent met kersttruien tekenen, kan je wel een beetje ‘All I want for Christmas’ gebruiken om in de sfeer te komen. Ik ben Mariah Carey en de andere artiesten van de Spotify playlist dankbaar voor hun bijdrage. De kerstkaarten staan online, compleet met mini-kaartjes met de Scandinavische tomte (waarover later meer), Gelukkig nieuwjaars-kaarten met klavertjes voor extra geluk en flesopener-magneten voorzien van retro kerstballen. Dit laatste valt inderdaad niet onder de categorie kerstkaarten, maar ik wilde het toch even noemen (op de website vind je nog een hele rits andere opener-magneten om je koelkastdeur te sieren.)

De kerstcollectie is nu dus af. Dat is geen natuurlijke gang van zaken, het is een besluit. Als ik dat niet zo zou besluiten, ga ik door en door en door met het tekenen van kaartjes, kerstboom-hangers, slingers etc. Want bij veel van de dingen die ik nu zie, op straat, in winkels en op Instagram, krijg ik wel weer een ideetje voor iets kerstigs en je kan blijkbaar niet altijd bezig blijven met creëren. Soms moet je tijd maken om je producten aan de man te brengen en het liefst bij een zo groot mogelijk publiek. Dat is ook een kant van ondernemer zijn. Een kant die ik af en toe best ingewikkeld vind. Ik vraag me wel eens af hoe anderen dat doen, time management in het algemeen en dan in het bijzonder de combinatie van een eigen bedrijf, met een vaste baan en een privé-leven. Het zijn een hoop ballen om hoog te houden. Er is ongetwijfeld van alles over te vinden in boeken en op internet, maar waar haal je dan de tijd vandaan om je daar ook nog in te verdiepen? Laat ik daar maar eens een goed voornemen van maken. En het doorschuiven naar 2018 🙂

 

 

 

Gepost op

Happy Halloween

Komende dinsdag, 31 oktober, is het Halloween. In Amerikaanse films gaan kinderen dan verkleed langs de deuren om om snoep te vragen: trick or treat! De thuisblijvers dossen zich uit als Graaf Dracula om de bedelende kindertjes vervolgens de stuipen op het lijf te jagen. Dit fenomeen krijgt in Nederland steeds meer voet aan de grond. Afgelopen week stond er al een stel meisjes voor de deur die vast kwamen aankondigen dat ze op 31 oktober weer langs zouden komen. Als we dat niet wilden konden we het briefje dat ze ons gaven voor het raam hangen.

Het lijkt alsof dit feest is overgewaaid vanuit de VS, maar het is eerder andersom. De naam Halloween is een verbastering van het Middeleeuwse All Hallow’s Evening, waarbij hallow voor heilige staat. Het is immers de vooravond van Allerheiligen dat op 1 november plaats vindt. De christelijke kerk heeft niet toevallig voor dit moment gekozen om stil te staan bij het leven van heiligen, hun dood en het overlijden van leden van kerkgemeenschap. De oorsprong van dit feest ligt in de Keltische traditie en gaat millennia terug.

Rond 31 oktober, tussen het begin van de herfst en het begin van de winter, vierden de Kelten Samhain; voor hen het begin van het nieuwe jaar. Dit was een belangrijk magisch en feestelijk moment. De laatste oogst werd binnengehaald, het vee werd geslacht en er was een groot vuur dat de kou van de aanstaande winter nog even op afstand moest houden. Terwijl ze rondom dit vuur zaten, werden de dierbaren die in het afgelopen jaar waren gestorven herdacht. De Kelten geloofden dat er tijdens deze nacht een barst in de tijd ontstond, waardoor het voor de doden mogelijk werd om naar de aarde terug te keren. Om te blijven moesten de overledenen een lichaam vinden en de levende Kelten wilden niet overgenomen worden. Daarom verkleedden ze zich, zodat de doden zouden denken dat ze één van hen waren.

Trick or treat en pompoenen
Op deze avond gingen de druïden gingen langs de boerderijen om voedsel (treat) voor de overledenen in te zamelen. Deed een boer hier niet aan mee, dan zou er iets vreselijks gebeuren; het beste werkpaard werd gestolen of de kippenschuur zou in brand ten onder gaan (trick).

Hét symbool voor Halloween is de uitgeholde pompoen, met een semi boosaardig gezicht en een kaarsje erin; de zogeheten jack-o-lantern. Over de oorsprong bestaan verschillende verhalen. Zo was er de Ierse schavuit Jack die na een akkefietje met de duivel zowel in de hemel als in de hel niet welkom was. Hij werd door de duivel met slechts een brandend kooltje voor wat licht op pad de eeuwige duisternis in gestuurd. Uit een raap die hij aan het eten was maakte hij een lantaarn zodat het kooltje niet uitging door de wind en de jack-o-lantern was geboren.

 

Vroeger in Ierland waren er geen pompoenen, maar toen de Kelten vanuit Ierland in de 19e eeuw naar Amerika emigreerden, verhuisde de traditie mee. Door de tijd en de beschikbare middelen (van raap naar pompoen) evolueerde het feest tot wat het nu is.

Bij ons staat de jack-o-lantern al klaar. Manlief en ik gaan eens even verzinnen hoe we die kindertjes komende dinsdag eens flink kunnen laten schrikken. Muhahaha…

Gepost op

Aaltje en Dina

Weet u nog dat ik hier vorige week zondag schreef ‘over gezellig keuvelende oude dametjes die hun dwergpoedel uitlaten’. Ik verwachtte dat er in het leven van deze twee, laten we ze Aaltje en Dina noemen, weinig enerverende zaken voorbij zouden komen. Los van natuurlijk de nieuwe, elektrische fiets van de postbode of het te laat verschijnen van de Libelle. Daar heb ik me toch lelijk in vergist…

Aaltje en Dina wonen naast elkaar op nummer 6 en nummer 8 van de Magnoliastraat aan de rand van een klein dorpje niet ver hier vandaan. Hun huisjes zijn door de jaren heen ’n beetje verzakt, waardoor de één zonder de steun van de ander zou omvallen. En dat geldt ook eigenlijk ook voor Aaltje en Dina, die de leeftijd van 87 jaar reeds zijn gepasseerd. Ze kennen elkaar al heel lang. Na hun bruiloften in de jaren vijftig kwamen ze hier wonen en werden ze buurvrouwen en vriendinnen. De echtgenoten, die allebei toevallig Bertus hadden geheten, waren jaren terug vrij snel na elkaar overleden en sindsdien zijn de dames op elkaar aangewezen. Van kinderen is het zowel op nummer 6 als op nummer 8 niet gekomen, maar gelukkig hebben ze hun dieren; Aaltje woont samen met dwergpoedel Minnie en Dina deelt haar huis met Hansje, de lapjeskat.

Drie keer per dag lopen ze samen een stukje met Minnie, waarbij Hansje ze vaak (als het droog is) op een afstandje volgt. De route is vrijwel altijd hetzelfde; van de Magnoliastraat naar het uitlaatveldje op de hoek met de Rozenweg, dan een rondje om de kerk, vervolgens via de bakker en de slager naar de bosrand en dan over het zandweggetje weer terug naar huis. Soms als het regent slaan ze het bos over, anders krijgt Minnie van die vieze pootjes en daar houdt de witte vloerbedekking bij Aaltje niet van.

Vandaag is het mooi weer, het najaarszonnetje schijnt erop los. De bomen dragen hun herfsttooi en in het kleine gezamenlijke grasveld in de voortuin prijken een paar flinke vliegenzwammen. Aaltje stond al klaar met haar tuinhandschoenen om ‘dat onkruid’ hardhandig te verwijderen, maar Dina wist haar ervan te overtuigen de rood met witte paddenstoelen te laten staan. “Het is maar voor een paar dagen en een beetje kleur in de tuin vind ik nog wel fijn.”

Na de koffie met een Jan Hagel-koekje, gaan de sjaals om en de mantels aan. Minnie weet al hoe laat het is en ze gaat vast bij de riem zitten. Eenmaal buiten heeft Aaltje een beetje moeite om Minnie in bedwang te houden; de dwergpoedel gaat enthousiast met haar snuit door de eikenbladeren in de goot, maar even later is Minnie weer wat gekalmeerd. Daar gaan ze, zij aan zij, de één met een pluizig beige hondje en allebei gewapend met een wandelstok.

Wordt vervolgd…