Gepost op

Shinrin-yoku en lekker het bos in!

Als dit net gepubliceerd is, vliegen er (waarschijnlijk) aan beide kanten auto’s langs ons heen. Het is ongetwijfeld een beetje stressvol, want we rijden achter een caravan en we willen invoegen op de linkerbaan van de Duitse snelweg. Maar ja, daar rijdt men nogal Duits…

Terwijl ik dit schrijf, kabbelt buiten de rivier de Ourthe, in de Belgische Ardennen, langzaam aan me voorbij. Aan de overkant van het water staan naaldbomen afgewisseld met lichtgroene loofbomen en ertussen steken met mos begroeide rotsblokken boven de varens uit. Af en toe dobbert er een eend voorbij of maakt een vis een plons.

Precies in het verschil van hoe deze twee situaties aanvoelen, ligt de oorsprong van het Japanse ‘shinrin-yoku’. Letterlijk vertaald als ‘forest bathing’ en wat vrijer vertaald als ‘bostherapie’, al klinkt dat laatste wel weer wat zwaar. Tijdens onze vakantie in de Ardennen las ik het boekje ‘The Joy of Forest bathing’ door Melanie Choukas-Bradley. Oorspronkelijk kocht ik het vanwege de mooie illustraties van Lieke van der Vorst, maar de inhoud blijkt ook nog eens heel tof!

Shinrin-yoku
In het begin van de jaren tachtig begon de Japanse Staatsbosbeheer met het promoten van shinrin-yoku, voor de gestreste en overwerkte mensen uit de grote steden. Hun leven speelde zich vooral af in gebouwen die hoger zijn dan de bomen en tussen machines die meer geluid maken dan watervallen, niet zo raar eigenlijk dat ze uit sync waren geraakt met de natuur en zichzelf.

De mensen werden gestimuleerd om het bos in te gaan; niet om zoveel mogelijk kilometers te hiken of om zo hoog mogelijk te klimmen, maar gewoon om er te zijn. Om te luisteren naar de wind die door de bomen suist en naar de vogeltjes die zingen. Om te voelen hoe de grond onder je voeten licht meebeweegt met je stappen , om te ruiken hoe het bos geurt na een regenbui en om te ontdekken hoeveel verschillende kleuren groen er wel niet zijn. Verspreid over Japan zijn er speciaal aangelegde forest bathing paden, waar je onder begeleiding van een gids het bos in gaat voor een tocht van een paar uur. Compleet met theeritueel en wat yoga on the side.

Verschillende onderzoeken hebben uitgewezen dat het bos in gaan je bloeddruk en cortisol-level (het welbekende stresshormoon) verlaagd, de variatie in je hartslag vergroot (dit is iets goeds) en je humeur verbetert. En het mooie is: je hoeft er helemaal niet voor naar Japan!

Doe-het-zelf
Ook in Europa bestaan er varianten op shinrin-yoku. In het Duits kennen we de term waldeinsamkeit, het gevoel dat ervaart als je alleen door de bossen zwerft. Uit het Noors komt friluftsliv, oftewel open lucht leven, de Scandinavische passie voor het buitenleven.

Om de kracht van de natuur en de helende werking van bomen zelf te benutten heb je niet veel nodig.

  1. Laat je telefoon thuis of zet deze op vliegtuigmodus.
  2. Ga naar eens stukje natuur – je ‘wild home’ met bomen waar je je fijn voelt.
  3. Adem diep in en uit. Voel je lichaam ontspannen.
  4. Focus op wat je er om je heen gebeurt en merk dat je deel uitmaakt van alles wat je ziet.
  5. Gebruik al je zintuigen.
  6. Als je wil kan je gaan zitten of liggen op de grond.
  7. Neem de tijd. Alles tussen de 20 minuten en 3 uur is goed.
  8. Bezoek je ‘wild home’ regelmatig.
  9. En tijdens alles seizoenen.

Dit lijstje heb ik afgeleid uit het bovengenoemde boekje The Joy of Forest bathing door Melanie Choukas-Bradley. Echt een aanrader als je meer wil lezen. Ook in Nederland groeit forest bathing aan populariteit; zo heeft Natascha Boudewijn de shinrin yoku academie opgezet in de Randstad.

Helaas is het niet gelukt om veel te wandelen in de prachtige, uitnodigende bossen van de Ardennen. Maar als de kleine meid straks is geboren, dan gaan we met ons drietjes op pad om ons onder te dompelen in al het fijns dat de natuur te bieden heeft.

Gepost op

Inspiratie: volkskunst

De laatste tijd laat ik me steeds vaker inspireren door folklore. Nou was ik al fan van folk muziek en hou ik enorm van de oude culturele tradities rondom bijvoorbeeld de seizoenen, maar sinds een paar weken kijk ik ook naar volkskunst voor tekeninspiratie. Pinterest staat vol met de prachtigste bloemenprinten. Hoogste tijd voor een beetje verdieping.

Volkskunst is volgens Wikipedia “kunst door gewone mensen, bedoeld voor een kleinere groep en zonder grote artistieke pretenties.” Dus niet om in een museum te eindigen en niet om voor veel geld geveild te worden in een chique veilinghuis. Het gaat bij volkskunst ook niet om schilderijen, maar om gebruiksvoorwerpen als servies, meubels en kleding. Gewone objecten voorzien van prachtige en vaak technisch ingewikkelde patronen. Beschilderd met een penseel, bestempeld met stippen of ingelegd met hout. Dit maakt dat het wel een ambacht is, die oefening en opleiding vereist.

Elke streek in Europa heeft een eigen stijl als het op volkskunst aan komt. In Rusland ontstond in de zeventiende eeuw chochloma. Kenmerkend voor chochloma zijn goud- en roodkleurige ornamenten op een zwarte, soms rode achtergrond, met accenten in groen en geel. Populaire motieven zijn bessen (meestal lijsterbessen en aardbeien), bloemen en plantenbladeren.

Uit Polen komt wycinanki, papierknipkunst. Traditioneel gebruikt door boeren om hun huizen te versieren met scenes uit het dagelijks leven, zoals bruiloften en feestdagen. En met Pasen werden bijvoorbeeld de eieren rijkelijk versierd met hanen en bloemen van papier.

Op het Noorse platteland is Rosemåling, bloemen schilderen, ontstaan in de tweede helft van de 18e eeuw, toen de Barok haar intrede deed in het Noorse stedelijke gebied. Rosemåling is een decoratieve schilderkunst met gestileerde bloemversieringen, overwegend primaire en secundaire kleuren. Ook in Zweden vond het navolging.

Maar ook in Nederland kunnen we er wat van! Denk aan het Staphorster stipwerk, waarbij stipjes verf met stempels op de stof worden gedrukt. Of aan het Hinderlooper schilderwerk, wereldwijd beroemd. Krullen, bloemen en bladeren in de kleuren rood, blauw, wit en groen, werden in Hindeloopen verwerkt tot een aparte stijl.

En dit is dan nog maar een klein stukje van Europa. De Aboriginals in Australië, de Indianen in Noord Amerika, de Japanse prentkunst, wajangpoppen uit Indonesië en zo kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal voorbeelden van volken die met eigengemaakte kunst hun wereld mooier maakten.

Van al dat onderzoek doen heb ik helemaal zin om aan de slag te gaan, dus dat ga ik dan ook maar doen. Deze kaart heb ik woensdag getekend en dat smaakte naar meer. Fijn weekend!

PS De kaart vind je in de webshop.

 

 

Gepost op

Een dagje uit spelen

Twee weken geleden vertrok ik met de trein voor dag en dauw naar Den Haag, waar ik mooi op tijd aanbelde bij het atelier van Marenthe Otten. Bij wie hoor ik u denken? Marenthe is illustrator van heel veel moois voor onder andere de Flow, kinderboeken en buitenlandse opdrachtgevers. Maar ook winnaar van de European Design Awards en van andere prestigieuze internationale prijzen in de VS en Japan. Bij Marenthe Otten dus.

Zij richtte ook de The Art Beat Club op; een business school en academie voor creativiteit ineen. En sinds 1 maart hoor ik bij de club YAY. Ik volgde The Mojo Masterclass Paris en mocht zo een hele dag bezig zijn met wat ik het liefste doe: tekenen!

Naar Parijs!
We waren met ons vijven. Allemaal vrouwen met een uiteenlopende achtergronden, maar met de gezamenlijke wens om creatief uitgedaagd te worden. We begonnen lekker met een kopje thee en – geheel in Franse stijl – Madeleines. Daarna werden we door Marenthe meegenomen naar Parijs. De trap af, de deur door en ineens stond ik voor de Eiffeltoren. Na een wandelingetje door van die leuke, smalle straatjes ging ik op een bankje zitten in de Tuin van de Tuilerieën. De zon scheen, om me heen hopten vogeltjes. Er liepen een paar zeer Frans uitziende mensen rond met baretten, blauw-wit gestreepte shirts en sjaaltjes. En teckels. Op de een of andere manier vind ik dat heel Franse hondjes. Zeker als ze een baretje dragen. Helaas was het snel tijd om te gaan en binnen no time was ik weer terug op mijn stoel in Den Haag. We mochten aan de slag met Art Nouveau.

Marenthe had voor ons een mooie verzameling boeken neergelegd over deze kunststroming uit het fin de siècle en het begin van de 20e eeuw. Kunstenaars lieten zich toen inspireren door de gracieusheid van de natuur, met bloemmotieven, vogels, insecten en slanke vrouwen.

We mochten natekenen en onze eigen compositie maken met elementen uit deze stijlperiode. Het voelde echt wonderlijk bevrijdend om te tekenen zonder vooropgezet plan, zonder na te denken over het eindresultaat en zonder stil te staan bij of het ‘verkoopbaar’ zou zijn. Gewoon tekenen om te tekenen.

Met verf
Na de lunch, bij een art nouveau-achtig restaurant waar ik heel Frans een croque monsieur at, gingen we aan de slag met het maken van een kalenderpagina in bovengenoemde stijl van onze geboortemaand. Ik ben geboren in januari en op mijn kalenderpagina staan sneeuwklokjes en helleborussen. Eerst een schets met potlood en aansluitend voor het echie verven met Acrlya Gouache van het Japanse merk Holbein. Dat was fijn!

Het was een heerlijke dag die mij vooral liet stil staan bij je dat niet alleen maar moet tekenen voor opdrachten en nieuwe producten; je moet ook oefenen en uitproberen en soms ook gewoon wat aanrommelen met materialen en technieken. Daar komen de leukste dingen en nieuwe ideeën uit voort.

Inmiddels heb ik een doos Acryla Gouache besteld die hier nu op mijn bureau staat de shinen. Het is nu natuurlijk de kunst om, het liefst dagelijks, tijd te maken om te spelen zonder de druk om te presteren… Dat valt niet mee, maar ik doe mijn best (:

Gepost op

Koekenbakker

Vandaag even geen verhaaltje over ondernemerschap, illustraties of andere echt Studio Kvinna gerelateerde content. Ik zit nu midden in mijn vier weken ‘vakantie’ van Concordia. En deze weken zijn er voornamelijk op gericht om Studio Kvinna naar een hoger plan tillen. Heel het internet pluis ik uit op zoek naar toffe illustratoren, naar manieren om m’n portfolio leuk vorm te geven en naar hoe ik toch nieuwe mensen naar mijn webshop kan lokken. Hoogste tijd voor een kleine pauze.

Want, en het is hier al eerder voorbijgekomen, ik ben fan van bakken. Zout of zoet, mij maakt het niet uit. Geef mij roomboter, suiker en bloem, ik ben blij. Liever wat hartigs? Met wat aubergines, tomatensaus en kaas draai ik een fijne groentelasagne voor je in elkaar. Heerlijk!

Wat hier nou zo fijn aan is, vind ik lastig uit te leggen. Misschien is het het gewoonweg opvolgen van een recept (zelf bedenken is niet mijn ding, moet al zo veel zelf nadenken) of de zekerheid dat je iets lekkers krijgt als je alle stappen volgt. En door dit hele proces, krijg ik vaak nieuwe energie en ideeën om met mijn bedrijf te doen. Want je moet je hoofd er wel bij houden, voordat je het weet komt er te veel zout in de cake of is de temperatuur in de oven hoog en is alle inspanning voor niets…

Het is eigenlijk een soort magie; je doet gewone dingen als suiker, roomboter (altijd roomboter gebruiken), eieren en bloem in verschillende verhoudingen bij elkaar, stopt het in cakeblik, springvorm of gewoon los op de bakplaat, wacht een x-aantal minuten en tring! Er staat iets lekkers voor je klaar. De ingrediënten kan je aanvullen met fruit of nootjes, cacao en melk of vervangen door zonnebloemolie, boekwietmeel, haver of honing en er ontstaan nog veel meer mogelijkheden. Het leuke is ook, je kan er eindeloos mee doorgaan.

En het is niet alleen het zelf in de keuken bezig zijn. Ik kan ook uren kijken naar 24Kitchen, mits de desbetreffende tv-kok een beetje leuk is. Maar Britse chefs als Jamie Oliver en James Martin doen dat heel goed, ze koken lekkere gerechten, gaan op zoek naar lokale producten en maken af en toe een grapje.

Vanmiddag ben ik aan de slag geweest met de peperkoekjes van Yvette van Boven. Nou ze heeft weer niets te veel gezegd, man wat lekker! Graag zou ik dit recept met jullie delen, alleen weet ik even niet precies hoe dat zit met auteursrecht enzo. Maar ik kan natuurlijk wel het basisrecept voor zandkoekjes op papier zetten. Bij deze! En geniet ervan!

Gepost op

5 Dingen om te doen met ansichtkaarten

Vaak zie ik de mensen die bij mijn kraampje staan denken; heel leuk al die gezellige ansichtkaarten van je, maar wat moet ik er mee? Tja, het meest voor de hand liggend is dan waarschijnlijk toch om ze te versturen. En dat kan dan een voor de hand liggende reden hebben, zoals kerst, een verjaardag, het behalen van een zwemdiploma of een pasgeboren baby’tje. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Het kan ook om niets, helemaal zomaar. Of omdat je vindt dat die ene kaart heel goed past bij die ene vriendin, omdat je al zo’n tijd je nichtje niet hebt gesproken of omdat je gewoon heel blij bent met je buurvrouw. En die kaart, die echte papieren handgeschreven kaart met postzegel, moet wel een glimlach toveren op het gezicht van de ontvanger. Want hoe vaak krijg je nou nog echt leuke post in je brievenbus?

Ga internationaal!
Wel eens van Postcrossing gehoord? Dit is een online platform voor het versturen van offline post naar mensen van over de hele wereld. En het leuke is, je krijgt ook post terug van over de hele wereld. Met bovendien vaak prachtige postzegels. Een aantal jaar geleden was ik fervent Postcrosser en ik heb een hele verzameling ansichten uit onder andere Cuba, Israël, Brazilië en 26 verschillende Amerikaanse staten.

Te mooi om weg te doen
Soms zijn er ansichtkaarten die te mooi zijn om op te sturen. Maar in een doosje op de kast heb je er natuurlijk ook niets aan. Zelf vind ik fijn om lievelingskaartjes met washi-tape gewoon direct aan de muur te plakken, tot een soort van inspiratie moodboard. Maar is de kaart echt heel mooi, dan verdiend ie een lijstje en een eigen plekje.

Heb je nou meerdere exemplaren van kaart te pakken, dan kan je er met wat tijd, lijm, extra papier en een diep lijstje een diorama van maken. Dit kan je ook nog opleuken met vondsten uit de natuur of miniatuur spulletjes. Super leuk voor bijvoorbeeld aan de muur in de kinderkamer of in de hal.

Geen zin om uitgebreid aan ‘t fröbelen te gaan? Met minimale inspanning maak je van een saai notitieboek je nieuwe lievelings door er met wat plakband of lijm een mooi kaartje voorop te plakken.

En er zijn natuurlijk nog tig andere mogelijkheden. Nog meer inspiratie nodig? Pinterest is je vriend!

Ik heb mijn Postcrossing account inmiddels weer geactiveerd en as we speak zijn er kaartjes van mij onderweg naar Taiwan, China, Rusland, Polen, Duitsland en de VS. Ben benieuwd wat ik ervoor terug krijg.

Gepost op

Lekker sterren kijken

Heb jij dat ook wel eens? Dat je ’s avonds naar de sterren kijkt en dan even stil staat bij hoe klein je eigenlijk bent? Of dat je je niet kan voorstellen dat wij alleen zijn in het universum? Zelf ben ik wel een nerd wat dat betreft, ik kijk ook graag naar science fiction als Star Wars, Doctor Who en vooruit…Star Trek. Onze bruiloft vorig jaar had zelfs een scifi-randje. Vaak wens ik dat ik dat vroeger ook al vond, dan had ik misschien wel beter mijn best gedaan bij natuurkunde en was ik nu astronoom ofzo.

Illustratie van de Melkweg – afkomstig van National Geographic Kids.

Eerste wetenschap
Astronomie is misschien wel de eerste wetenschap die beoefend werd. Niet omdat de mensen dat nou persé zo leuk vonden, maar het was belangrijk voor onder andere navigatie en de landbouw. Om de sterren te herkennen en later gemakkelijk weer terug te vinden, werden ze verdeeld in sterrenbeelden.

Sterren kijken is iets wat de mensheid dus al duizenden jaren doet. In China werd in 1059 vóór Christus voor het eerst de waarneming van een komeet vastgelegd, een aantal piramides in Gizeh, Egypte (ca 2500 voor Christus) zouden het sterrenbeeld Orion verbeelden en de Oude Grieken hebben rond 300 voor Christus de sterrenbeelden in de dierenriem ‘geplaatst’.

Daarna lag het een beetje stil, maar na de Middeleeuwen kwam de vaart er weer in. In 1543 opperde Copernicus dat niet de aarde maar de zon het middelpunt van ons zonnestelsel was, Newton verklaarde rond 1685 met het begrip zwaartekracht de beweging van de planeten en in het jaar 2000 is SETI van start gestaan. SETI is een project van NASA waarmee gezocht wordt naar buitenaards leven.

Bovenstaand is natuurlijk maar een hele kleine selectie en soms wat kort door de bocht opgeschreven, maar dat neemt niet weg dat we nu alsnog midden in de ontdekkingen zitten. Dus wie weet ontdekken we binnenkort het mannetje op maan!

Dit is het niet het mannetje op de maan, maar Le Petit Prince uit het gelijknamige boek van Antoine de Saint-Exupéry. Deze A5 kaart vind je in de webshop.

Nacht van de nacht
Morgen, 27 oktober, is het de Nacht van de nacht. Niet alleen gaat de klok een uurtje terug waardoor het extra lang nacht is, maar daarnaast zijn er veel bedrijven die van zaterdag op zondag hun (toch al vaak overbodige) verlichting uitdoen. Want wanneer heb jij nou voor het laatst lekker naar de sterren gekeken, zonder dat je werd afgeleid of minder zag door de vele lichtvervuiling?

Grote lichtvervuilers zijn bijvoorbeeld kassen (die ook ’s nachs verlicht zijn zodat onze tomaatjes sneller klaar zijn), straatverlichting, sportvelden en reclames. Uit onderzoek blijkt dat verschillen in de verhouding tussen licht en donker nadelige gevolgen heeft voor de natuur. Natuurlijke veranderingen in deze verhouding zijn vaak het teken voor gedragsverandering, zoals trek- en broedgedrag. Te veel licht verstoort het bioritme. En dat geldt niet alleen voor dieren. Kijk op www.nachtvandenacht.nl voor meer informatie over de gevolgen.

Dus hopelijk is het morgennacht lekker donker in Nederland (en daarbij helder) om de sterren goed te kunnen zien. En tot die tijd ga ik lekker met een dekentje op de bank Star Wars kijken.

Gepost op

Hoera 4 jaar!

Afgelopen woensdag was het alweer vier jaar geleden dat ik bij de Kamer van Koophandel zat om Studio Kvinna in te schrijven. Wat is er veel gebeurd de afgelopen jaren. Ik stond op markten, maakte geboortekaartjes en logo’s in opdracht, illustreerde van alles voor twee kinderexposities en ik tekende lekker veel prints, posters en kaartjes. En wat mij betreft ga ik daar de komende jaren gewoon mee door. Bedankt voor je support. Zonder jullie zou het een stuk minder leuk zijn 🙂

Traktatie
Om te vieren dat ik al vier jaar (deels) mijn eigen baasje ben, heb ik een groot stuk taart gegeten. Heel toevallig bij een Zweeds koffietentje in Utrecht. Maar omdat een stukje taart door de brievenbus meestal niet zo goed werkt krijgt iedereen tot en met zondag een ander leuk cadeautje bij zijn of haar bestelling. En alsof dat nog niet genoeg is, hoef je ook geen verzendkosten te betalen. Gebruik hiervoor de code HOERA4JAAR bij het uitchecken en kies voor de optie gratis verzenden.

Zelf maken
Het liefst had ik het taartje voor deze gelegenheid zelf gemaakt, want meestal houd ik erg van bakken. Meestal. Vooral als het niet aan tijd gebonden is en alle ingrediënten gewoon netjes bij één supermarkt te verkrijgen zijn. Want hoe vaak ik wel niet van de Appie naar de Aldi naar de Jumbo ben gegaan voor een zakje dit of dat… Soms dan ook nog weer een keer terug naar de Appie omdat ze daar dan toch het beste alternatief hebben. En mensen die wel eens een feestje bij ons hebben gehad kunnen zich mijn verhitte hoofd hangend voor de oven vast wel voor de geest halen.

Maar hoe bijzonder is het wat je al niet kan maken van simpele dingen als boter, suiker, eieren en bloem? Cake, boterkoek, taartbodems, koekjes bedenk het maar. Voeg daar bijvoorbeeld cacao, water, melk of wat fruit (of groente) aan toe en je hebt scones, brownies, appelflappen, worteltaart… In de boekenkast staat een hele rits koekboeken. Vooral dol ben ik de recepten van Jamie en Yvette (ik maak zo vaak iets uit hun repertoire dat ik ze bij hun voornaam mag noemen).

Lekker klaaien
Naast dat ik bakken dus heel wonderlijk vind is het voor mij ook heel ontspannend en misschien zelfs wel inspirerend. Soms als ik even vast zit (en een rondje wandelen niet helpt of niet kan omdat het bijvoorbeeld katten en honden regent), ga ik graag in de keuken aan de slag. Schort om, weegschaal erbij en lekker een beslag of deegje in elkaar klaaien. Vaak staat er dan na afloop wat lekkers op het aanrecht en kan ik weer verder met mijn werk. Vandaag nog: ik had wist niet zo goed waar mijn blog deze week over moest gaan, dus ging ik boterkoek maken. Nu staat deze beneden af te koelen én ben ik erover aan het schrijven.

Enige nadeel is dat je het dan ook allemaal zelf mag gaan opeten… Maar goed, er zijn ergere dingen :p

 

 

 

Gepost op

Kalender met leestips

Ja, hij is af! De kalender voor 2019 met elke maand een leestip in de vorm van een illustratie. Twaalf boeken, twaalf verhalen, twaalf schrijvers. Het enige wat deze twaalf echt gemeen hebben is dat de dames en heren in kwestie langer dan zeventig jaar geleden hun laatste adem hebben uitgeblazen. Dit macabere detail heeft alles te maken met auteursrecht, waar ik je nu niet (waarschijnlijk nooit) mee zal vermoeien.

Er zitten heel wat uurtjes aan Wikipedia in deze kalender. Maar hoe leuk is het ook om de literatuurgeschiedenis in te duiken? Ik weet niet meer precies hoe ik daar op de middelbare school over dacht, maar de afgelopen maanden heb ik me hier uitstekend mee vermaakt.


Geen Nederlandse literatuur
Toen ik al een maand of zes getekend had, bleek daar nog geen enkele Nederlandse auteur tussen te zitten. En nu de kalender klaar en gedrukt is, is dat nog steeds het geval. Ik ben zeker geen literatuur expert, maar geen van de Nederlandse boeken die ik tegen kwam, bood mij genoeg inspiratie voor een goede* tekening.

Neem nou Max Havelaar van Multatuli, één van de belangrijkste boeken uit de Nederlandse literatuur. Het boek is een aanklacht tegen het misbruik van het zogeheten cultuurstelsel in Nederlands-Indië; hoe meer geld een stukje land opbracht voor Nederland, hoe meer de inlandse vorst ervoor kreeg. Dit leidde tot flinke uitbuiting van de inheemse bevolking die het land moest bewerken. De Nederlandse ambtenaren in Nederlandse-Indië grepen hierbij nauwelijks in, tot groot ongenoegen dus van Multatuli. Hij schreef het boek in nog geen zes weken tijd en creëerde ermee het bewustzijn bij de Nederlandse bevolking (in Nederland) dat de weelde die zij genoten werd verkregen over de gepijnigde ruggen van mensen aan de andere kant van de wereld.

Dan kan je wel leuk een jungle tekenen, met orang oetans en koffieplanten, maar daarmee doe je volgens mij het boek onrecht aan. En zo waren er nog meer boeken waarbij je met een illustratie het verhaal tekort doet.

Dracula getekend door de briljante illustrator Edward Gorey.

Duister randje
Met mijn illustraties wil ik graag mensen een glimlach geven, dat betekende voor de kalender dat een aantal persoonlijk favorieten afvielen. Veel verhalen uit de Victoriaanse tijd zijn prachtig, maar hebben een duister randje. Denk hierbij aan Mary Shelley’s Frankenstein, het hele repertoire van Oscar Wilde en Dracula van Bram Stoker. Niet perse gezellig zo’n monster in de keuken.

Soms vond ik boeken te voor de hand liggend of niet kenmerkend genoeg, zoals Sherlock Holmes van Sir Edward Conan Doyle en de verhalen van Jane Austen.

Maar welke boeken hebben het dan wel gehaald? Dat zie je hier. En alvast een voornemen voor 2019; aan het begin van de maand zal ik in mijn blog het boek van de illustratie ‘bespreken’. Daarbij ga ik proberen er ook zo veel mogelijk te lezen (of de film ervan te kijken). Wie doet er mee?

* Waarbij je uit het plaatje kan opmaken om welk boek het gaat.

Gepost op

Over herfst en witte wieven

Het ligt er waarschijnlijk aan op welk moment in het jaar de vraag ‘Wat is je favoriete seizoen’ gesteld wordt, maar nu is mijn antwoord herfst. Dat het zonnetje af en toe nog z’n best doet, dat de bomen rood kleuren en het vooruitzicht naar kerst.

Vannacht, zondag 23 september om 3:54 uur, begon de astronomische herfst. Want precies op dat moment passeerde de zon de evenaar, de zogeheten herfstequinox. Dag en nacht zijn even lang, en bijna iedereen die op het noordelijk halfrond woont weet wel zo’n beetje wat we de aankomende maanden kunnen verwachten. Het wordt kouder, natter en donker. Hoewel ik vorige week nog aan het idee moest wennen, ben ik nu helemaal om (zit zelfs al met een sjaal om dit stukje tekst te typen). De berken waar ik van achter mijn computer op uit kijk beginnen de eerste najaars-symptomen al te vertonen, ja van mij mag de herfst wel aan gaan. D’r liggen al kalebassen bij de voordeur en bij het idee van wild gekleurde bomen en pompoensoep word ik blij.

Van deze afbeelding is een kaart beschikbaar, je vindt em hier.

Waar ik ook erg naar uit kijk, en waar je naar mijn idee het best van kan genieten in Engeland of Oostenrijk ofzo, zijn de ochtenden. Dat het koud is, maar nog net niet vriest en dat er van die flarden witte mist over de weilanden en de weg drijven. De witte wieven…

Witte wieven komen, als je de sagen mag geloven, vooral in het oosten van Nederland voor. Zoals de naam doet vermoeden zijn het dames (wieven) gekleed in wit. Volgens de overlevering wonen ze in grafheuvels en moerassen en dansen ze door het bos en over de heide. Er bestaan verschillende geschiedenissen en naamsverklaringen, zo zou ‘wit wief’ een verbastering zijn van ‘wetend wijf’ oftewel waarzegster. Ze zouden mensen verleiden hen te volgen, met als resultaat dat deze personen voor altijd verdwijnen. Dit kan een kindvriendelijke versie zijn van witte wieven als aankondigers van de dood. En er is het verhaal van Herbert en Albert die bij wijze van test de rust van de witte wieven moeten verstoren om de hand van Johanna te ‘winnen’. Want het zijn geen kwaadaardige wezens, maar je moet ze wel te vriend houden…

Schilderij van de Zweedse kunstenaar August Malmström: Dancing fairies

Overal

Niet alleen in oost Nederland kan je ze tegen het lijf lopen. Over heel het Indo-Germaanse cultuurgebied bestaan er vergelijkbare verhalen. In Ierland bijvoorbeeld wonen bashees, feeën die de dood aankondigen, en in Engeland, Duitsland en Frankrijk vind je respectievelijk White women, Weisse Frauen en Dames Blanches (dat doet je toch ineens heel anders over dat toetje denken). Ook worden ‘onze’ witte wieven in verband gebracht de volva uit onder andere de Noordse mythologie. Daar zijn het echter geen spookachtige verschijningen, maar vrouwen van vlees en bloed die tot in de Middeleeuwen sjamanistische zieneressen waren. Ze zong liederen, sprak bezweringen uit en kon het verleden verklaren en de toekomst voorspellen. Totdat de katholieke kerk in beeld kwam en de jacht opende op deze zelfstandige krachtige vrouwen…

Vroeger met opa en oma ging ik op bezoek bij de Witte wieven in Zwiep nabij Lochem. Daar had bakker Postel een mini thema park gemaakt omtrent deze dames. Met uit hout gesneden witte wieven met voorspellende gaven (Als de steen nat is, dan regent het. Als de je steen niet ziet, dan is er mist) en hele lekkere pannenkoeken. Ik zag dat park onlangs weer geopend is door een andere uitbater en dat er zelfs nieuwe witte wieven bij gekomen zijn. Dat wordt een tripje naar Zwiep deze herfst :D.

Gepost op

Woops…

Woops… Het is ineens bijna herfst… Na maanden zomer en weken vakantie lijken de dingen weer normaal te worden. Al las ik dat het kwik vanaf aanstaande dinsdag weer boven de 25 graden zal komen. Andere jaren keek ik heel erg uit naar de tijd van korte dagen en langere avonden. Maar dit jaar moet ik er erg aan wennen. Een echte verklaring heb ik hier nog niet voor, maar misschien is het omdat het straks heel lang duurt voordat er weer blaadjes aan de bomen komen. Voordat de tuin weer vol zit met zoemende bijen en fladderende vlinders en voordat we weer echt op reis kunnen met ons rode kampeerbusje.

Onze ‘rooie’ in Zweden

Want ik mag dan niet geblogd hebben de afgelopen maanden, stilzitten is niets voor mij. In juni heb ik het grootste deel van mijn vrije tijd ondersteboven gehangen in de tuin, die nu vol staat met vaste planten die zich tooien met bloemen in alle kleuren van de regenboog (behalve blauw, ben niet zo’n fan van blauw). In juli heb ik ons toilet een make-over gegeven en zijn manlief en ik met de rode kampeerbus naar Denemarken en Zweden geweest, waar het minstens net zo warm was als in Nederland. De bus heeft zich super gehouden en bracht ons zonder morren door heel Småland, maar daar schrijf ik binnenkort apart een blog over. In augustus moest ik weer aan het werk en had ik nog meer vakantie. Dit keer helaas niet op pad, maar wel veel getekend. Ik maakte een poster met reptielen & amfibieën en begon met de kalender voor 2019, welke ik zojuist (eindelijk) naar de drukker heb gestuurd.

De Reptielen & Amfibieën-poster

En nu is het dus bijna herfst. Tijd om nog te genieten van het laatste beetje zomer en van de eerste bokbiertjes, tijd om te kamperen met een muts op en tijd om aan de slag te gaan met kaarsen en de open haard, stoofpotjes en warme wijn. Om het weer hyggelig te maken. Als je het zo op een rijtje zet heb ik eigenlijk ook wel zin in. Winter is coming!