Al heel lang wil ik ooit schrijver worden. Een echte boekenschrijver wel te verstaan, denk literaire roman of iets in het fantastische genre. Het lijkt me zo tof om een boekenwinkel binnen te gaan, bij voorkeur in een wildvreemde stad, en daar dan een stapeltje boeken te zien liggen met mijn naam op de kaft.
Op een zeker moment in mijn schoolcarrière wilde ik de daad bij het woord voegen en Nederlands gaan studeren in Groningen. Maar mijn havo diploma en twee halve propedeuses van bovendien verschillende opleidingen waren niet voldoende om toegelaten te worden tot de universiteit.
Af en toe steekt deze droom zijn hoofd weer om de hoek; nagenoeg elk jaar als het herfst wordt én bij het lezen van een boek geschreven door Ronald Giphart. Van de manier waarop hij woorden gebruikt krijg ik instant schrijfinspiratie, of het nou gaat om een blog zoals deze of voor elke willekeurige andere tekst die uit mijn pen (toetsenbord) moet komen.
Deze man is in zijn eentje* verantwoordelijk voor het vullen van bijna een halve plank in mijn boekenkast, met dertien boeken.
Mijn liefde voor Ronald begon rond het jaar 2000 denk ik, toen we in de vierde klas boekverslagen moesten maken. Met ‘Phileine zegt sorry’, ‘Ik ook van jou’ en ‘Giph’ ging er een wereld voor me open. Want het ging over het leven, over schrijver worden en over literatuur. Over liefde en ook over seks, maar dan wel functioneel want ook dat is het leven. Ik zou nu graag met wat mooie voorbeeldzinnen van zijn hand mijn punt kracht willen bijzetten, maar dan moet ik A. kiezen en B. een zin uit zijn context halen.
Alle tijd
Via Storytel (wat een uitvinding) ben ik nu de laatste Giphart ‘Alle tijd’ aan het luisteren. Wat een heerlijk boek weer. Onderweg in de trein of de bus zit ik dan soms lekker hardop te genieten. Wat mij opvalt is dat (en ik ben natuurlijk geen echte literatuurkenner) er ruim twee decennia zit tussen zijn eerste werk en zijn laatste boek, het is nog steeds typisch Giphart, maar je merkt wel dat hij ouder (volwassener) is geworden ofzo. Het thema vriendschap speelde altijd al een belangrijke rol, maar nu ook de hoofdrol. In plaats van een jongeman met bovenmatige interesse in literatuur die bij tijd en wijle toch vooral zijn *** achterna loopt. Nou ja, dat dus.
Op dit moment heb ik niet de tijd of de ruimte in mijn hoofd om met een boek aan de slag te gaan. Maar gelukkig kan ik hier naar hartenlust spelen met taal. Gewoon schrijven om het schrijven, om mijn verbazing en verwondering voor de wereld en al haar bijzondere bewoners te uiten en te delen. Verhalen vertellen, fantasie of non-fictie, blijft toch mijn ding. Mocht je behoefte hebben aan een blog of andere tekst, ik schrijf ook in opdracht.
(*Een eerste plaats die hij overigens wel moet delen met Rascha Peper. Wat ik zo fijn vind aan haar boeken, zijn de personages. Ze hebben bijzondere beroepen, van oceanograaf tot ornitholoog en van een historicus met een fascinatie voor de laatste Russische tsarenfamilie tot een handelaar in zandkastelen. Er is altijd iets met ze aan de hand, wat ze enerzijds een beetje vreemd en anderzijds heel kwetsbaar maakt. Zo mooi!)