Naar kunst kijken is één van mijn lievelingsdingen om te doen. Daarbij zijn kunst en kunstenaars vaak een dankbare bron van inspiratie. Elk jaar neem ik me voor om meer naar musea te gaan, en soms lukt dat ook. Soms lukt ’t ook niet maar dan zijn daar altijd volledig logische verklaringen voor, te vooral te maken hebben met tijd en het openbaar vervoer. En heel, heel af en toe heb ik ook gewoon geen zin om de deur uit te gaan… Een aantal jaar geleden (voelt als een eeuwigheid) ging ik voor mijn opleiding naar het Gemeentemuseum in Den Haag voor een tentoonstelling over kunstenaarskoppels uit het eind van de 18e en begin van de 19e eeuw, waaronder schilder Georgia O’Keeffe & fotograaf Alfred Stieglitz, beeldhouwers Niki de Saint Phalle & Jean Tinguely en het schilders echtpaar Frida Kahlo & Diego Rivera. Wat ik vooral gaaf vond aan die expo was om te zien welke invloed de kunstenaars op elkaar hadden.
Frida Kahlo is al jaren een favoriete kunstenaar van me. Wanneer dat is begonnen weet ik niet, misschien wel met de film die over haar leven is gemaakt (Frida, 2002). Er zijn theorieën dat ze zelf haar leven op 47-jarige leeftijd heeft beëindigd. Zo liet ze een briefje achter met de tekst ‘Ik hoop dat het einde vrolijk is en hoop nooit meer terug te keren’. Het waren dan ook 47 heftige jaren. Op zes-jarige leeftijd krijgt ze kinderverlamming aan haar rechterbeen en twaalf jaar later krijgt ze bij een busongeluk een metalen buis door haar lichaam; het brak haar ribben, heup en haar slechte been op elf plaatsen, haar ruggengraat was op diverse plaatsen gebroken en het ongeluk verbrijzelde haar voet. Maandenlang moest ze in bed blijven, geteisterd door constante pijn en gehuld in een metalen korset.
Dit was het moment waarop ze in begonnen met schilderen. Haar moeder maakte spiegels aan het bed vast, zodat ze zichzelf kon gebruiken als muze. In totaal heeft Frida 143 schilderijen gemaakt, waarvan 55 zelfportretten. De kleuren in haar werk zijn vrolijk en helder, wat in contrast staat met de vervreemdende voorstellingen op het doek. Een regelmatig terugkerend thema is haar echtgenoot Diego Rivera, waar ze mee trouwt als ze 22 is. Voor de 21 jaar oudere Diego is zij zijn derde vrouw. Het is een tumultueus huwelijk, met affaires aan beide kanten. In 1940 scheidden ze, nadat Frida hoort dat haar zus één van de buitenechtelijke escapades van haar man is geweest. Laten in dat jaar trouwen ze weer, zij het onder strikte voorwaarden.
“I paint the flowers so they will not die.”
De natuur en haar dieren waren Frida lief en ze speelden een belangrijke rol in haar leven. Dit, Sun and Live (1947) is misschien wel mijn favoriete schilderij van haar. Door het ongeluk raakte haar bekken zo beschadigd dat ze geen kinderen kon krijgen, iets waar ze veel verdriet van had. Ook dit komt veelvuldig terug in haar werk. Net als de kenmerkende doorlopende wenkbrauw.
Wat ik aan haar bewonder is haar doorzettingsvermogen, om ondanks alle tegenslag toch door te gaan met dat doen waar je passie ligt. Door haar geschiedenis lijken mijn ‘problemen’ met het openbaar vervoer als ik naar een museum wil maar verwaarloosbaar. Iets om te onthouden als ik weer eens loop te klagen ;).
