Gepost op

Een dagje uit spelen

Twee weken geleden vertrok ik met de trein voor dag en dauw naar Den Haag, waar ik mooi op tijd aanbelde bij het atelier van Marenthe Otten. Bij wie hoor ik u denken? Marenthe is illustrator van heel veel moois voor onder andere de Flow, kinderboeken en buitenlandse opdrachtgevers. Maar ook winnaar van de European Design Awards en van andere prestigieuze internationale prijzen in de VS en Japan. Bij Marenthe Otten dus.

Zij richtte ook de The Art Beat Club op; een business school en academie voor creativiteit ineen. En sinds 1 maart hoor ik bij de club YAY. Ik volgde The Mojo Masterclass Paris en mocht zo een hele dag bezig zijn met wat ik het liefste doe: tekenen!

Naar Parijs!
We waren met ons vijven. Allemaal vrouwen met een uiteenlopende achtergronden, maar met de gezamenlijke wens om creatief uitgedaagd te worden. We begonnen lekker met een kopje thee en – geheel in Franse stijl – Madeleines. Daarna werden we door Marenthe meegenomen naar Parijs. De trap af, de deur door en ineens stond ik voor de Eiffeltoren. Na een wandelingetje door van die leuke, smalle straatjes ging ik op een bankje zitten in de Tuin van de Tuilerieën. De zon scheen, om me heen hopten vogeltjes. Er liepen een paar zeer Frans uitziende mensen rond met baretten, blauw-wit gestreepte shirts en sjaaltjes. En teckels. Op de een of andere manier vind ik dat heel Franse hondjes. Zeker als ze een baretje dragen. Helaas was het snel tijd om te gaan en binnen no time was ik weer terug op mijn stoel in Den Haag. We mochten aan de slag met Art Nouveau.

Marenthe had voor ons een mooie verzameling boeken neergelegd over deze kunststroming uit het fin de siècle en het begin van de 20e eeuw. Kunstenaars lieten zich toen inspireren door de gracieusheid van de natuur, met bloemmotieven, vogels, insecten en slanke vrouwen.

We mochten natekenen en onze eigen compositie maken met elementen uit deze stijlperiode. Het voelde echt wonderlijk bevrijdend om te tekenen zonder vooropgezet plan, zonder na te denken over het eindresultaat en zonder stil te staan bij of het ‘verkoopbaar’ zou zijn. Gewoon tekenen om te tekenen.

Met verf
Na de lunch, bij een art nouveau-achtig restaurant waar ik heel Frans een croque monsieur at, gingen we aan de slag met het maken van een kalenderpagina in bovengenoemde stijl van onze geboortemaand. Ik ben geboren in januari en op mijn kalenderpagina staan sneeuwklokjes en helleborussen. Eerst een schets met potlood en aansluitend voor het echie verven met Acrlya Gouache van het Japanse merk Holbein. Dat was fijn!

Het was een heerlijke dag die mij vooral liet stil staan bij je dat niet alleen maar moet tekenen voor opdrachten en nieuwe producten; je moet ook oefenen en uitproberen en soms ook gewoon wat aanrommelen met materialen en technieken. Daar komen de leukste dingen en nieuwe ideeën uit voort.

Inmiddels heb ik een doos Acryla Gouache besteld die hier nu op mijn bureau staat de shinen. Het is nu natuurlijk de kunst om, het liefst dagelijks, tijd te maken om te spelen zonder de druk om te presteren… Dat valt niet mee, maar ik doe mijn best (:

Gepost op

5 Dingen om te doen met ansichtkaarten

Vaak zie ik de mensen die bij mijn kraampje staan denken; heel leuk al die gezellige ansichtkaarten van je, maar wat moet ik er mee? Tja, het meest voor de hand liggend is dan waarschijnlijk toch om ze te versturen. En dat kan dan een voor de hand liggende reden hebben, zoals kerst, een verjaardag, het behalen van een zwemdiploma of een pasgeboren baby’tje. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Het kan ook om niets, helemaal zomaar. Of omdat je vindt dat die ene kaart heel goed past bij die ene vriendin, omdat je al zo’n tijd je nichtje niet hebt gesproken of omdat je gewoon heel blij bent met je buurvrouw. En die kaart, die echte papieren handgeschreven kaart met postzegel, moet wel een glimlach toveren op het gezicht van de ontvanger. Want hoe vaak krijg je nou nog echt leuke post in je brievenbus?

Ga internationaal!
Wel eens van Postcrossing gehoord? Dit is een online platform voor het versturen van offline post naar mensen van over de hele wereld. En het leuke is, je krijgt ook post terug van over de hele wereld. Met bovendien vaak prachtige postzegels. Een aantal jaar geleden was ik fervent Postcrosser en ik heb een hele verzameling ansichten uit onder andere Cuba, Israël, Brazilië en 26 verschillende Amerikaanse staten.

Te mooi om weg te doen
Soms zijn er ansichtkaarten die te mooi zijn om op te sturen. Maar in een doosje op de kast heb je er natuurlijk ook niets aan. Zelf vind ik fijn om lievelingskaartjes met washi-tape gewoon direct aan de muur te plakken, tot een soort van inspiratie moodboard. Maar is de kaart echt heel mooi, dan verdiend ie een lijstje en een eigen plekje.

Heb je nou meerdere exemplaren van kaart te pakken, dan kan je er met wat tijd, lijm, extra papier en een diep lijstje een diorama van maken. Dit kan je ook nog opleuken met vondsten uit de natuur of miniatuur spulletjes. Super leuk voor bijvoorbeeld aan de muur in de kinderkamer of in de hal.

Geen zin om uitgebreid aan ‘t fröbelen te gaan? Met minimale inspanning maak je van een saai notitieboek je nieuwe lievelings door er met wat plakband of lijm een mooi kaartje voorop te plakken.

En er zijn natuurlijk nog tig andere mogelijkheden. Nog meer inspiratie nodig? Pinterest is je vriend!

Ik heb mijn Postcrossing account inmiddels weer geactiveerd en as we speak zijn er kaartjes van mij onderweg naar Taiwan, China, Rusland, Polen, Duitsland en de VS. Ben benieuwd wat ik ervoor terug krijg.

Gepost op

Lekker sterren kijken

Heb jij dat ook wel eens? Dat je ’s avonds naar de sterren kijkt en dan even stil staat bij hoe klein je eigenlijk bent? Of dat je je niet kan voorstellen dat wij alleen zijn in het universum? Zelf ben ik wel een nerd wat dat betreft, ik kijk ook graag naar science fiction als Star Wars, Doctor Who en vooruit…Star Trek. Onze bruiloft vorig jaar had zelfs een scifi-randje. Vaak wens ik dat ik dat vroeger ook al vond, dan had ik misschien wel beter mijn best gedaan bij natuurkunde en was ik nu astronoom ofzo.

Illustratie van de Melkweg – afkomstig van National Geographic Kids.

Eerste wetenschap
Astronomie is misschien wel de eerste wetenschap die beoefend werd. Niet omdat de mensen dat nou persé zo leuk vonden, maar het was belangrijk voor onder andere navigatie en de landbouw. Om de sterren te herkennen en later gemakkelijk weer terug te vinden, werden ze verdeeld in sterrenbeelden.

Sterren kijken is iets wat de mensheid dus al duizenden jaren doet. In China werd in 1059 vóór Christus voor het eerst de waarneming van een komeet vastgelegd, een aantal piramides in Gizeh, Egypte (ca 2500 voor Christus) zouden het sterrenbeeld Orion verbeelden en de Oude Grieken hebben rond 300 voor Christus de sterrenbeelden in de dierenriem ‘geplaatst’.

Daarna lag het een beetje stil, maar na de Middeleeuwen kwam de vaart er weer in. In 1543 opperde Copernicus dat niet de aarde maar de zon het middelpunt van ons zonnestelsel was, Newton verklaarde rond 1685 met het begrip zwaartekracht de beweging van de planeten en in het jaar 2000 is SETI van start gestaan. SETI is een project van NASA waarmee gezocht wordt naar buitenaards leven.

Bovenstaand is natuurlijk maar een hele kleine selectie en soms wat kort door de bocht opgeschreven, maar dat neemt niet weg dat we nu alsnog midden in de ontdekkingen zitten. Dus wie weet ontdekken we binnenkort het mannetje op maan!

Dit is het niet het mannetje op de maan, maar Le Petit Prince uit het gelijknamige boek van Antoine de Saint-Exupéry. Deze A5 kaart vind je in de webshop.

Nacht van de nacht
Morgen, 27 oktober, is het de Nacht van de nacht. Niet alleen gaat de klok een uurtje terug waardoor het extra lang nacht is, maar daarnaast zijn er veel bedrijven die van zaterdag op zondag hun (toch al vaak overbodige) verlichting uitdoen. Want wanneer heb jij nou voor het laatst lekker naar de sterren gekeken, zonder dat je werd afgeleid of minder zag door de vele lichtvervuiling?

Grote lichtvervuilers zijn bijvoorbeeld kassen (die ook ’s nachs verlicht zijn zodat onze tomaatjes sneller klaar zijn), straatverlichting, sportvelden en reclames. Uit onderzoek blijkt dat verschillen in de verhouding tussen licht en donker nadelige gevolgen heeft voor de natuur. Natuurlijke veranderingen in deze verhouding zijn vaak het teken voor gedragsverandering, zoals trek- en broedgedrag. Te veel licht verstoort het bioritme. En dat geldt niet alleen voor dieren. Kijk op www.nachtvandenacht.nl voor meer informatie over de gevolgen.

Dus hopelijk is het morgennacht lekker donker in Nederland (en daarbij helder) om de sterren goed te kunnen zien. En tot die tijd ga ik lekker met een dekentje op de bank Star Wars kijken.

Gepost op

Hoera 4 jaar!

Afgelopen woensdag was het alweer vier jaar geleden dat ik bij de Kamer van Koophandel zat om Studio Kvinna in te schrijven. Wat is er veel gebeurd de afgelopen jaren. Ik stond op markten, maakte geboortekaartjes en logo’s in opdracht, illustreerde van alles voor twee kinderexposities en ik tekende lekker veel prints, posters en kaartjes. En wat mij betreft ga ik daar de komende jaren gewoon mee door. Bedankt voor je support. Zonder jullie zou het een stuk minder leuk zijn 🙂

Traktatie
Om te vieren dat ik al vier jaar (deels) mijn eigen baasje ben, heb ik een groot stuk taart gegeten. Heel toevallig bij een Zweeds koffietentje in Utrecht. Maar omdat een stukje taart door de brievenbus meestal niet zo goed werkt krijgt iedereen tot en met zondag een ander leuk cadeautje bij zijn of haar bestelling. En alsof dat nog niet genoeg is, hoef je ook geen verzendkosten te betalen. Gebruik hiervoor de code HOERA4JAAR bij het uitchecken en kies voor de optie gratis verzenden.

Zelf maken
Het liefst had ik het taartje voor deze gelegenheid zelf gemaakt, want meestal houd ik erg van bakken. Meestal. Vooral als het niet aan tijd gebonden is en alle ingrediënten gewoon netjes bij één supermarkt te verkrijgen zijn. Want hoe vaak ik wel niet van de Appie naar de Aldi naar de Jumbo ben gegaan voor een zakje dit of dat… Soms dan ook nog weer een keer terug naar de Appie omdat ze daar dan toch het beste alternatief hebben. En mensen die wel eens een feestje bij ons hebben gehad kunnen zich mijn verhitte hoofd hangend voor de oven vast wel voor de geest halen.

Maar hoe bijzonder is het wat je al niet kan maken van simpele dingen als boter, suiker, eieren en bloem? Cake, boterkoek, taartbodems, koekjes bedenk het maar. Voeg daar bijvoorbeeld cacao, water, melk of wat fruit (of groente) aan toe en je hebt scones, brownies, appelflappen, worteltaart… In de boekenkast staat een hele rits koekboeken. Vooral dol ben ik de recepten van Jamie en Yvette (ik maak zo vaak iets uit hun repertoire dat ik ze bij hun voornaam mag noemen).

Lekker klaaien
Naast dat ik bakken dus heel wonderlijk vind is het voor mij ook heel ontspannend en misschien zelfs wel inspirerend. Soms als ik even vast zit (en een rondje wandelen niet helpt of niet kan omdat het bijvoorbeeld katten en honden regent), ga ik graag in de keuken aan de slag. Schort om, weegschaal erbij en lekker een beslag of deegje in elkaar klaaien. Vaak staat er dan na afloop wat lekkers op het aanrecht en kan ik weer verder met mijn werk. Vandaag nog: ik had wist niet zo goed waar mijn blog deze week over moest gaan, dus ging ik boterkoek maken. Nu staat deze beneden af te koelen én ben ik erover aan het schrijven.

Enige nadeel is dat je het dan ook allemaal zelf mag gaan opeten… Maar goed, er zijn ergere dingen :p

 

 

 

Gepost op

Kalender met leestips

Ja, hij is af! De kalender voor 2019 met elke maand een leestip in de vorm van een illustratie. Twaalf boeken, twaalf verhalen, twaalf schrijvers. Het enige wat deze twaalf echt gemeen hebben is dat de dames en heren in kwestie langer dan zeventig jaar geleden hun laatste adem hebben uitgeblazen. Dit macabere detail heeft alles te maken met auteursrecht, waar ik je nu niet (waarschijnlijk nooit) mee zal vermoeien.

Er zitten heel wat uurtjes aan Wikipedia in deze kalender. Maar hoe leuk is het ook om de literatuurgeschiedenis in te duiken? Ik weet niet meer precies hoe ik daar op de middelbare school over dacht, maar de afgelopen maanden heb ik me hier uitstekend mee vermaakt.


Geen Nederlandse literatuur
Toen ik al een maand of zes getekend had, bleek daar nog geen enkele Nederlandse auteur tussen te zitten. En nu de kalender klaar en gedrukt is, is dat nog steeds het geval. Ik ben zeker geen literatuur expert, maar geen van de Nederlandse boeken die ik tegen kwam, bood mij genoeg inspiratie voor een goede* tekening.

Neem nou Max Havelaar van Multatuli, één van de belangrijkste boeken uit de Nederlandse literatuur. Het boek is een aanklacht tegen het misbruik van het zogeheten cultuurstelsel in Nederlands-Indië; hoe meer geld een stukje land opbracht voor Nederland, hoe meer de inlandse vorst ervoor kreeg. Dit leidde tot flinke uitbuiting van de inheemse bevolking die het land moest bewerken. De Nederlandse ambtenaren in Nederlandse-Indië grepen hierbij nauwelijks in, tot groot ongenoegen dus van Multatuli. Hij schreef het boek in nog geen zes weken tijd en creëerde ermee het bewustzijn bij de Nederlandse bevolking (in Nederland) dat de weelde die zij genoten werd verkregen over de gepijnigde ruggen van mensen aan de andere kant van de wereld.

Dan kan je wel leuk een jungle tekenen, met orang oetans en koffieplanten, maar daarmee doe je volgens mij het boek onrecht aan. En zo waren er nog meer boeken waarbij je met een illustratie het verhaal tekort doet.

Dracula getekend door de briljante illustrator Edward Gorey.

Duister randje
Met mijn illustraties wil ik graag mensen een glimlach geven, dat betekende voor de kalender dat een aantal persoonlijk favorieten afvielen. Veel verhalen uit de Victoriaanse tijd zijn prachtig, maar hebben een duister randje. Denk hierbij aan Mary Shelley’s Frankenstein, het hele repertoire van Oscar Wilde en Dracula van Bram Stoker. Niet perse gezellig zo’n monster in de keuken.

Soms vond ik boeken te voor de hand liggend of niet kenmerkend genoeg, zoals Sherlock Holmes van Sir Edward Conan Doyle en de verhalen van Jane Austen.

Maar welke boeken hebben het dan wel gehaald? Dat zie je hier. En alvast een voornemen voor 2019; aan het begin van de maand zal ik in mijn blog het boek van de illustratie ‘bespreken’. Daarbij ga ik proberen er ook zo veel mogelijk te lezen (of de film ervan te kijken). Wie doet er mee?

* Waarbij je uit het plaatje kan opmaken om welk boek het gaat.

Gepost op

Woops…

Woops… Het is ineens bijna herfst… Na maanden zomer en weken vakantie lijken de dingen weer normaal te worden. Al las ik dat het kwik vanaf aanstaande dinsdag weer boven de 25 graden zal komen. Andere jaren keek ik heel erg uit naar de tijd van korte dagen en langere avonden. Maar dit jaar moet ik er erg aan wennen. Een echte verklaring heb ik hier nog niet voor, maar misschien is het omdat het straks heel lang duurt voordat er weer blaadjes aan de bomen komen. Voordat de tuin weer vol zit met zoemende bijen en fladderende vlinders en voordat we weer echt op reis kunnen met ons rode kampeerbusje.

Onze ‘rooie’ in Zweden

Want ik mag dan niet geblogd hebben de afgelopen maanden, stilzitten is niets voor mij. In juni heb ik het grootste deel van mijn vrije tijd ondersteboven gehangen in de tuin, die nu vol staat met vaste planten die zich tooien met bloemen in alle kleuren van de regenboog (behalve blauw, ben niet zo’n fan van blauw). In juli heb ik ons toilet een make-over gegeven en zijn manlief en ik met de rode kampeerbus naar Denemarken en Zweden geweest, waar het minstens net zo warm was als in Nederland. De bus heeft zich super gehouden en bracht ons zonder morren door heel Småland, maar daar schrijf ik binnenkort apart een blog over. In augustus moest ik weer aan het werk en had ik nog meer vakantie. Dit keer helaas niet op pad, maar wel veel getekend. Ik maakte een poster met reptielen & amfibieën en begon met de kalender voor 2019, welke ik zojuist (eindelijk) naar de drukker heb gestuurd.

De Reptielen & Amfibieën-poster

En nu is het dus bijna herfst. Tijd om nog te genieten van het laatste beetje zomer en van de eerste bokbiertjes, tijd om te kamperen met een muts op en tijd om aan de slag te gaan met kaarsen en de open haard, stoofpotjes en warme wijn. Om het weer hyggelig te maken. Als je het zo op een rijtje zet heb ik eigenlijk ook wel zin in. Winter is coming!

Gepost op

Bye bye Bunny

In 2012 ben ik samen met vriendinnetje Sara begonnen met Le lapin blanc oftewel Het witte konijn. Deze naam komt van het verhaal Alice in Wonderland, waarin Alice een wit konijntje volgt door een gat in de grond en zo terecht komt in Wonderland. Een bijzondere wereld waarin niets is wat het lijkt. En zo was het ook een beetje met ons witte konijn. Van sjaaltjes maakten we kussens, van tafelkleden tassen en theekopjes vulden we met kaarsvet en een lont. Oude lederen tasjes gaven we een nieuw hengsel, poppenhuistheepotjes werden sieraden en we haakten ons een slag in de rondte.

We stonden ermee op markten, runden een Etsy-shop en we hadden een heuse webshop die een vriend van me in elkaar had geklust (voor een kratje bier). Op al die markten waar we stonden, zagen we dat veel mensen ansichtkaartjes verkochten. Geïnspireerd gingen we aan de slag en zo ontstond de eerste kaartjes collectie (waarvan een aantal ontwerpen nog steeds via Studio Kvinna te koop is).

Met de tijd merkte ik dat ik het tekenen wel erg leuk vond en ontdekte ik dat je met foto’s ook allerlei toffe dingen kan maken. Het handwerken vond (en vind) ik nog steeds heel leuk maar het is behoorlijk arbeidsintensief. En soms was het even slikken om te horen dat iemand het te duur vond, omdat ze ‘het zelf ook wel konden maken’. Zeker in Twente, van oudsher de textielregio met hard werkende mensen, hoorden we dat regelmatig. Terwijl de getekende ansichtkaarten en laten ook posters het goed deden, zélfs hier in het oosten van het land.

Vriendinnetje Sara vond het na een paar jaar toch prettiger om haar gemaakte spulletjes cadeau te geven in plaats van ze te verkopen en ik neigde er meer en meer naar om de hele kraam te vullen met getekende kaarten, posters en mokken. Dus we gingen uit elkaar en Studio Kvinna werd geboren.

Op de achtergrond bleef het witte konijntje rondhopsen. De Etsy-shop en website bleven online, af en toe werd er zelfs wat verkocht (alle voorraad was er immers nog). Maar afgelopen winter tijdens een grote opruimronde verdwenen er al wat spullen richting kringloop en het aantal bezoekers op de website nam af. En ergens begon een stemmetje te fluisteren dat het misschien, heel misschien, wel tijd is om afscheid te nemen van de pluizebol.

Inmiddels is de kogel door kerk en de knoop doorgehakt en zo. Op 12 juni 2018 gaat de website definitief offline en gaat de Etsy-shop dicht. Tijd voor iets nieuws. Want het blijft kriebelen om achter de naaimachine plaats te nemen om van een lapje stof iets tofs te maken of van een simpel bolletje wol een kussen te haken 😀 Bye bye bunny en wordt vervolgd!

PS. De website www.lelapinblanc.nl is nog online, maar ik blijk niets meer aan te kunnen passen. Mocht je interesse hebben in iets wat je daar in de shop ziet, stuur dan even een mailtje en dan kijk ik of ik het artikel nog heb. Thanks!

Gepost op

Over Frida

Naar kunst kijken is één van mijn lievelingsdingen om te doen. Daarbij zijn kunst en kunstenaars vaak een dankbare bron van inspiratie. Elk jaar neem ik me voor om meer naar musea te gaan, en soms lukt dat ook. Soms lukt ’t ook niet maar dan zijn daar altijd volledig logische verklaringen voor, te vooral te maken hebben met tijd en het openbaar vervoer. En heel, heel af en toe heb ik ook gewoon geen zin om de deur uit te gaan… Een aantal jaar geleden (voelt als een eeuwigheid) ging ik voor mijn opleiding naar het Gemeentemuseum in Den Haag voor een tentoonstelling over kunstenaarskoppels uit het eind van de 18e en begin van de 19e eeuw, waaronder schilder Georgia O’Keeffe & fotograaf Alfred Stieglitz, beeldhouwers Niki de Saint Phalle & Jean Tinguely en het schilders echtpaar Frida Kahlo & Diego Rivera. Wat ik vooral gaaf vond aan die expo was om te zien welke invloed de kunstenaars op elkaar hadden.

Frida Kahlo is al jaren een favoriete kunstenaar van me. Wanneer dat is begonnen weet ik niet, misschien wel met de film die over haar leven is gemaakt (Frida, 2002). Er zijn theorieën dat ze zelf haar leven op 47-jarige leeftijd heeft beëindigd. Zo liet ze een briefje achter met de tekst ‘Ik hoop dat het einde vrolijk is en hoop nooit meer terug te keren’. Het waren dan ook 47 heftige jaren. Op zes-jarige leeftijd krijgt ze kinderverlamming aan haar rechterbeen en twaalf jaar later krijgt ze bij een busongeluk een metalen buis door haar lichaam; het brak haar ribben, heup en haar slechte been op elf plaatsen, haar ruggengraat was op diverse plaatsen gebroken en het ongeluk verbrijzelde haar voet. Maandenlang moest ze in bed blijven, geteisterd door constante pijn en gehuld in een metalen korset.

Mijn impressie van Frida, te koop als ansichtkaart.

Dit was het moment waarop ze in begonnen met schilderen. Haar moeder maakte spiegels aan het bed vast, zodat ze zichzelf kon gebruiken als muze. In totaal heeft Frida 143 schilderijen gemaakt, waarvan 55 zelfportretten. De kleuren in haar werk zijn vrolijk en helder, wat in contrast staat met de vervreemdende voorstellingen op het doek. Een regelmatig terugkerend thema is haar echtgenoot Diego Rivera, waar ze mee trouwt als ze 22 is. Voor de 21 jaar oudere Diego is zij zijn derde vrouw. Het is een tumultueus huwelijk, met affaires aan beide kanten. In 1940 scheidden ze, nadat Frida hoort dat haar zus één van de buitenechtelijke escapades van haar man is geweest. Laten in dat jaar trouwen ze weer, zij het onder strikte voorwaarden.

“I paint the flowers so they will not die.”
De natuur en haar dieren waren Frida lief en ze speelden een belangrijke rol in haar leven. Dit, Sun and Live (1947) is misschien wel mijn favoriete schilderij van haar. Door het ongeluk raakte haar bekken zo beschadigd dat ze geen kinderen kon krijgen, iets waar ze veel verdriet van had. Ook dit komt veelvuldig terug in haar werk. Net als de kenmerkende doorlopende wenkbrauw.

Wat ik aan haar bewonder is haar doorzettingsvermogen, om ondanks alle tegenslag toch door te gaan met dat doen waar je passie ligt. Door haar geschiedenis lijken mijn ‘problemen’ met het openbaar vervoer als ik naar een museum wil maar verwaarloosbaar. Iets om te onthouden als ik weer eens loop te klagen ;).

Gepost op

Stormachtige verjaardag

Vorige week verscheen er geen blog en ook geen nieuwsbrief want traditiegetrouw was ik op 18 januari jarig. En nou kan je daar van alles van vinden, want hoeveel tijd kost het nou helemaal om een blogpost te schrijven, maar ik was er nogal druk mee dit jaar. Niet in de minste plaats omdat er storm van formaat over ons landje raasde. De bomen in de wijk gingen met bosjes tegelijk om en de beide schuttingen in onze achtertuin deden verwoede pogingen om fijn met de wind mee te waaien. Gelukkig was de Man ook thuis en hebben we samen tussen de koffie en de taart door onze erfafscheiding met scheerlijnen en boomstammen vast gezet.

Op vrijdagavond kwamen mijn familie en schoonfamilie op bezoek. Ik vind het dan heel leuk om voor het hele spul (12 in totaal) lekker te koken. Op het menu stond bietensoep met appel, groentetaart, kip-champignon-pastei en kwarktaart met frambozensaus voor toe. En ook al was ik best op tijd begonnen (donderdag al!), in de aanloop naar de avond, vlak voordat de gasten kwamen, was er hét moment waarop ik dacht: waarom wilde ik dit ook al weer? Want opeens bleek de keuken te klein, was het deeg voor de pastei veranderd in een klomp steen, moest de tafel nog gedekt worden, wilden de pitjes niet uit de frambozensaus gezeefd worden en vond de soep dat het best ok was om heeeeeel langzaam op te warmen in plaats van snel. Gelukkig was de Man toen thuis en kwamen we al relativerend tot de conclusie dat het allemaal wel mee viel. Iedereen vond ’t lekker en het was een erg gezellige avond 🙂

Daarbij heb ik echt een top cadeau gehad: een Polaroid OneStep 2! Een nieuwe analoge fotocamera in een ouderwets jasje, waarbij de foto na het nemen uit de camera gespuugd wordt. Vervolgens moet je een klein kwartiertje wachten terwijl het beeld langzaam op de foto verschijnt. Heel magisch 🙂 Het is met recht wel bijzonder te noemen dat er nu nieuwe Polaroid-camera’s en films gemaakt worden. In 2008 stopte Polaroid met de productie van de bekende direct-klaar foto’s, maar een paar slimme mensen kochten de laatste fabriek in Enschede. Daar gingen ze, onder de naam The impossible project, aan de slag met het ontrafelen van de chemische formule die deze manier van fotograferen mogelijk maakt. En driewerf hoera want het is ze gelukt! De fabriek in Enschede draait weer op volle toeren en ook de naam Polaroid mag weer gevoerd worden. De films zijn nog prijzig, maar daardoor denk je wel (ik tenminste) goed na voordat je een foto maakt. Vind je het leuk om meer te weten te komen over Polaroid, kijk dan de film Instant dreams: een audiovisuele trip op zoek naar het geheim van Polaroid-fotografie.

Morgenavond komen er gezellig vriendjes en vriendinnetjes op bezoek, om mijn verjaardag nog een beetje te vieren. Gaan jullie wat leuks doen dit weekend?

Gepost op

Heel hyggelig

Zo. De vakantie zit erop, net als de eerste werkweek van 2018. De kerstspullen zijn weer opgeborgen, op die ene vaas met verlichte witte takken na. Die staat nog gezellig in de keuken te shinen. De dagen mogen dan misschien weer langer worden, tis nog steeds donker als ik thuis kom. ’s Avonds gaat er regelmatig weer een hele bubs waxinelichtjes aan, in het weekend brand de open haard er lustig op los en mijn gele fleece-dekentje ligt standaard op de bank.

De Denen hebben een woord voor veel kaarsen en met warme thee en boek op de bank: hygge. En ze hebben er niet alleen het woord voor, dat zowel als zelfstandig naamwoord en als werkwoord wordt gebruikt; hygge is een belangrijk deel van de Deense identiteit en daarmee hun manier vann leven. Vergelijk het met ons Nederlandse ‘gezelligheid’, volgens velen niet te vertalen naar een andere taal, ‘gemutlichkeit’ en ‘cozy’ komen in de buurt maar zijn het net niet, maar het is wel typisch Nederlands. Hygge heeft wel wat weg van onze gezelligheid, maar het gaat verder. Je kan namelijk ook alleen in het bos, zonder je telefoon in de buurt te hebben, heel hyggelig zijn.

Bovenstaande woorden vormen de kern van hygge. Het is makkelijk om hier van alles bij te verzinnen. Wat denk je van een kop warme chocolademelk of glögg (warme wijn met specerijen) bij de open haard. Of van een avondje bordspelletjes doen met vrienden. De hele middag een pan op fornuis hebben staan, zodat je ’s avonds kunt genieten van een stoofpot met groenten uit eigen tuin. Op kantoor fijn koffie drinken met collega’s en dan na je werk met je lief knus op de bank een goeie (of juist slechte) film kijken. En waar ik zelf ook erg fan van ben: een grote sjaal om je warm te houden en je in te verstoppen. Veel van die dingen doe je misschien al. Ik denk dat deel van de hyggeligheid is dat je het met aandacht doet en dat je bewust in het moment aanwezig bent. Maar dan zonder dat het zweverig is.

In alles wat ik er over lees komen een paar elementen terug; lekker eten en drinken, comfi kleding, een aaibaar interieur met sfeerlicht en kaarsen, aardig zijn voor jezelf, de warmte van vrienden en familie en de liefde voor natuur binnen en buitenshuis. Ik snap wel waarom Denen zulke gelukkige mensen zijn, ondanks het feit dat het daar in de winter extra donker en koud is. Alleen van het lezen van het boek Hygge-de Deense kunst van het leven van Meik Wiking word ik al een blijer mens (alles wel heeeeel hyggelig in het boek). Er staan ook een paar fijne recepten in, al vind ik De keukentafel van het Noorden (van Yvon Jaspers, je verwacht het niet) beter als het over de Scandinavische keuken gaat. Vol met lekkers voor bijvoorbeeld  bij de koffie, zoals kaneelbroodjes en peperkoekjes. Maar dat terzijde.

Ik denk dat ik heel hyggelig maar eens lekker naar buiten ga om een wandeling te maken. Misschien laat ik zelfs mijn telefoon wel thuis zodat ik mijn aandacht extra goed bij de vogeltjes kan houden.